dactylogram

how do I describe my feelings?
mixed, sinusoidal, suicidal
empty, filled, none
I don’t believe in magic
as John may have said
neither in Jesus nor in miracles
chance maybe

redirection in every aspect
redesign in every corner
rethink in every word
rewrite every belief
is there any?

floating and drinking
complaining and mocking myself
and every synthetic smile around
every fake gesture
every lie
hover over the cloud
of the purple haze of my mind

I found myself alone,
in the lonely heat of Tehran
lost and lonely

just like the moment before the tunnel

Payman
July 1st, 2014

Unconditional Love

Is there a pure definition of love?

Is there a pure definition of anything?
Why do we set conditions and conditions
And research those conditions when
Love is just there.


Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love

Without fear, is there love at all?
Without feelings, is there love at all?
Without need, is there love at all?
Without wanting, wanting, wanting 
Is there love at all?

Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love.

Without fear, is there love at all?
Without hurting, is there love at all?

Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love.

Do we have to set conditions on everything?
Can’t we just accept “what is” is?

Without hope, is there love at all?
Without healing, is there love at all?
Without a smile, is there love at all?
Without fantasy, fantasy, fantasy
Is there love at all?

Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love.

Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love.

Conditions, conditions
The source of our decisions
Conditions, conditions
The need for our decisions
Conditions, conditions but
The core of our religion is love.

And that is all.

Payman Abdali

Insomnia

Oh how I wish to forget some memories,
The ones that scrape the heart,
The ones that scar for life,
The ones that made me a fool,
The ones I didn't learn in school,

Oh why do they hunt my mind
Oh why do the rob me blind
Of wishful dreams I once had
Of inner peace I desperately desire
Of trust.

Words without meanings to you,
Sentences without sense to me:
I love you
I need you
I want you
I want to feel you
Passionate to one
Meaningless to another
Sentences that broke
the bridges of trust
and carved into the gray cells
Forever

Leave me alone
Splatter my brain
I am insane
The grid, the web
Consumes my breath
and it seems impossible to regain
The sanity, the comfort, the reliance, the innocence
I am insane.

Ah you tainted memories,
Leave me alone at nights,
Let me sleep in peace,
Let me live and hope
for a possible world
without liars
without deceit
without mistrust

A world that I can love again.
Without fear, is there love at all?
Without hope, is there love at all?
Without feelings, is there love at all?
Without fantasies, is there love at all?

Payman Abdali

در يك آن

در يك آن

پیش از آغاز

در پَسِ پرده پِلکم

گرمایی جان آسا

خون گرم جاریِ وجودش را

چو خورشید صحرا

بر ذره ذره یاخته‌های مشتاقم

پخش می‌کرد.

به تصویرِ نگاهِ مشتاقی آشنا

به بویِ عطری نفس‌گیرِ بی‌رقیب

بی رقیب

نبض خوش‌رویی سبک‌بال

به هنگام گَزیدن لالهِ گوشش

روی گونه‌ام می‌دوید

و صدای تپنده خورشید وجودش

با هر حبس شدن بازدم

به پهنای آغوشم

چو سیلابی بهاری

جذب دشت تنم می‌شد

گفتم: کیستی؟

گفتا: هستی‌ات

گفتم: از کجا آمده‌یی؟

گفتا: ز باغ رویاهایت

گفتم: از من چه می‌خواهی؟

گفتا: سفری بی‌پایان

دستم بگیر

ره توشه عشق بردار

قدم در راه دیگر بگذار

چون آغاز، آغاز شد

چشمانم باز شد

و خود را در زورقی از گل یاس

در بی‌کران مخملی سیاه رنگ مه گرفته

که با ضربان قلب در تلاطم بود دیدم

نه دشتی، نه صحرایی

نه سرزمینی بکر و دوشیزه

«دستم بگیر» نوایی از جایی

«با من بیا» نفیری از جای دیگر

«به سرزمین عشق» صدایی از دوردست

و بادِ سردی که اصوات را به شرطه زورق می‌رساند

عمق بی‌پایان آسمان

به سیاهی دریای فرا گرفته زورق امیدم

و افقی نا پیدا که دریا و آسمان را به هم پیوند می‌داد

شناور، غوطه‌ور زورق من را به کرانه‌یی نمی‌راندند

«کجاست اینجا؟» فریاد زدم

و مرغان سیاه جیغ‌ کشان

به عمق مخمل دریا شیرجه می‌زدند

و با فریادی زجر‌آور بیرون می‌آمدند

«همان آغاز پایان است اینجا»

دگر دوستی خسته خاطر نیست

که ره توشه بردارد

و همراه باشد

همگام باشد

و یار باشد

همه در زورق های امید خود

در گرداب نامیدی

و گنداب دو رویی

به دنبال میرابی لحظه‌یی

فقط به سیراب  خویش میاندیشند

و باد، سرمایی نَفَس  گیر

آغشته به بوی تعفن زورق نشینان خوب رویِ دُژ نَفسْ را 

به مخمل سیاه دریای زندگانی

شلاق وار می‌کوبد

تیز درخشی در عمق بی

پایانی تیره فریاد می‌کشد

و آنجاست لحظه یی که شفاف می‌شود  

گرداب مه گرفته

و هیولای درون زورق رانان

لحظه یی پدیدار

و‌ دستانی که بسویم

سفر آغاز کرده اند

با ناله‌یی بی نور

حتی به اکراه هم نیستند

استخوان های پوسیده‌یی

پوشیده در لفاف دوستی

و فقط برای نجات لحظه‌ییِ زورقان معلون

من می‌پرسم کسی اینجاست؟

نگاهی، یا که لبخندی؟

کسی اینجا پیام آورد؟

فشار گرم دست دوستی مانند؟

و می‌بینم که صدایی نیست، نور آشنایی نیست، حتی از نگاه مرده‌ای هم رد پایی نیست.

فقط عمق تاریکی

فقط گرداب بی‌پایان

فقط دروغ

فقط دروغ

و شاید از نخست چنین بوده

و شاید تا به پایان هم چنین باشد

و من در رویای خام کودکی

به پیش از آغاز فکر می‌کردم

پیمان ابدالی

انجامِ بیسرانجامی

انجامِ بیسرانجامی

 

چشمهایت میکاوند ژرفای روحم را

لبانت میلرزند

​امّا نمیگویی که دوستم داری

 

نَفسَت گرمای وجودت را با هر بازدم

روی گونهام میریزد

​امّا نمیگویی که دوستم داری

 

لبخندت میشکفد چون شکوفه در بهار

با دیدن من

​امّا نمیگویی که دوستم داری

 

دستانت را حلقه به گردنم

سرت بر سینه ام میگذاری

​امّا نمیگویی که دوستم داری

 

من و تو با فاصلهیی مبهم

این ترانه را میخوانیم

چه بازی زیبایی، چه جدایی پر امیدی

چه تفریح نفس گیری، چه انجام بیسرانجامی

 

لرزان صدایم برایت شعر میخواند

پر از واژگان عاشقانه

​امّا نمیگویم که دوستت دارم

 

گونههایم از بازدمت میسوزد «آخ»

نَفَسَم میگیرد​

​امّا نمیگویم که دوستت دارم

 

وجودم از دیدن لبخندت سرریز میشود از

شورِ پنهانی

​امّا نمیگویم که دوستت دارم

 

آغوشم ازآن توست، تو میدانی

همیشه میزبانت

​امّا نمیگویم که دوستت دارم

 

من و تو با فاصلهیی مبهم

این ترانه را میخوانیم

چه داستان دلانگیزی، چه رسیدنی ناکامل

چه بیماری همه گیری، چه انجام بیسرانجامی

 

پیمان ابدالی

تیر ۱۳۹۲

Cloves

Twenty eight years ago I was making out with my girlfriend in the car (my first car, a dark blue Datsun B210), in the parking-lot of a dance club in Folsom avenue  Sacramento, CA.  There in the heat of passion one thing that made the moment more memorable was the smell of a particular cigarette that filled the atmosphere and what remained a mystery for me for almost a life time (nearly thirty years).  Last night in crowded pub in Prague I smelled the same scent that rejuvenated me in an instance.  And this time, not preoccupied with matters that required full attention, I searched for the source and asked the question stuck in my mind for over a quarter of a century "what is the source of this smell?"  A horsed voiced, oriental looking, Prague film school student with impeccable sense of humor replied with a question "where you in California at any time in your life?"  "Yes, I studied there" bewildered I replied to Dario, the black haired, tall being that had brushed his hair over into his face and his black rimmed prescription glasses.  "Every one that I know who lived in California knows the smell of Clove cigarette" he concluded with a smile handing me a pack of cigarettes that smelled like carefree college days.

Clove cigarettes!!

Thank you Dario, thank you Kaveh (for taking me to the pub).  Later that evening someone asked me if there is any undiscovered matters in my life that prevents me from being content and prepared to die right there and then.  "There are many unsolved issues, but with the smell of cloves in my nostrils I am ready to go...." I said in my usual natural low voice that dissolved in the ambient noise. 

Calling the neighbor

The doors are closed, windows shut; the neighbor is out

Room by room, the path is lit with the moments in the moment, the present.
the neighbor is away.

A waterfall of words flow through me from the depth of the limitless ceiling,
There is no ceiling, the neighbor is in the ether.

And all of the memories and pictures of you are fading off the walls. Memories of hopeful wishing of a future unknown of wishes unfulfilled. The neighbor is here.

Walls begin to crumble, windows unhinged, doors open. No description holds, there is everything but then none. I am calling the neighbor.

And then I only find me, not a man, not a teacher, not a husband, not a father, not a lover, not betrayed, not betraying. Simply the pure me. No memories of the past, no planning the future, no pain but the feeling of one-ness. I am the neighbor.